Rozdział 19

Nastolatek przez dłuższy czas nie mógł wrócić do bazy. Co kilka minut próbował wygenerować skrzydła i odlecieć. Nie dawał rady, ciągle działo się to samo, maszynki rozlatywały się, a on spadał z powrotem na ziemię. Około godziny dwudziestej pierwszej zrezygnowany usiadł na ławce w niewielkim parku. Słońce już zaszło, było całkowicie ciemno, jedynie wysokie lampy ciągle świeciły. Mimo później pory wokoło wciąż kręciło się mnóstwo ludzi. Rex rozglądał się na boki i obserwował niektórych. Nie wiedział już co robić, dalej próbować wrócić samotnie, czy może powiadomić opiekuna.

-A co, jeśli Oni nie zauważą nawet, że mnie nie ma? -mruknął bardzo cicho, spuszczajac wzrok. Był w tej sytuacji kompletnie bezradny, chciał już nawet dzwonić do Noah i zapytać, czy mógłby u niego przenocować. Po tym jednak w myślach usłyszał jakby jego wcześniejsze słowa, że jest zajęty i ma dużo nauki. Chłopak był zmęczony i śpiący po tym dniu. Najchętniej położyłby się teraz w swoim łóżku i odpoczął.

* * *

W tym samym czasie w Providence Szósty krzątał się po prawie całej bazie. Chciał szybko znaleźć Rexa. Wcześniej domyślał się, że chłopak po prostu gdzieś wyszedł, ale całkiem niedawno zaczął się już poważnie martwić. Nie było go nigdzie, w pokoju, w skrzydle szpitalnym, nawet na treningu. Mężczyzna pytał wiele osób, ale nikt nie widział nastolatka. Szybko pobiegł do laboratorium, była tam Rebecca. Szósty przestał już nawet ostatnio odciągać ją o pracy, gdy zorientował się, że nie przynosi to oczekiwanych rezultatów.

-Rebecca, szukałem go już wszędzie, nikt nawet nie widział Rexa. -przyznał zdyszany. Biegał wcześniej po całej bazie, w poszukiwaniu chłopaka.

-Hej, usiądź, odpocznij trochę, przecież on musi gdzieś tu być, nie rozpłynął się w powietrzu. -stwierdziła, wskazując mężczyźnie krzesło. -jeśli zaraz się nie znajdzie, będzie trzeba poszukać go na mieście, może znów uciekł. Próbowałeś się z nim skontaktować? -zapytała, spoglądając na niego.

-Tak, z dwadzieścia razy. Nie odpowiada. Rebecca, zaczynam się martwić. Jeśli stało się coś poważnego? -był wyraźnie zmartwiony.

-Na pewno wszystko w porządku, pewnie to nic złego. Niedługo się znajdzie. -przyznała, pocieszając go. -Stałeś się ostatnio bardzo opiekuńczy w stosunku do niego i mnie.

-Zależy mi na Was, nie chcę, żeby coś się stało. -podszedł do niej i chwycił jej dłoń.

-Rozumiem to, ale nic złego się nie stanie, nie musisz tak się martwić. -delikatnie cmoknęła go w policzek, po czym wróciła do pracy. -idź się lepiej już połóż, przynajmniej odpoczniesz.

-Nie chcę. -zaprzeczył, ale zaraz tego pożałował.

-Idź, już. -spojrzała na niego stanowczym wzrokiem.

-No okej... -ruszył w kierunku drzwi. Wyszedł z pomieszczenia i skierował się do własnego pokoju. Nie chciał w tym momencie spać, nawet mimo tego, że był naprawdę wykończony.

Rebecca w dalszym ciągu ciężko pracowała, była lekko zaspana, ale nie odpuszczała sobie. Nie była już poganiana przez Białego Rycerza, ale nie oznaczało to wcale, że ma zrobić sobie wolne, chodziło w końcu o bardzo ważną sprawę. Gdy skończyła pracę w laboratorium, poszła do skrzydła szpitalnego, sprawdzić stan Caesara, tylko on ciągle był nieprzytomny. Pozostali albo wrócili do formy i dalej pracowali, albo niestety skończyli gorzej. Umarli.

Gdy kobieta weszła do pomieszczenia, nie było już nawet Piątej, która przesiadywała z nim prawie całe dnie. Cóż się dziwić, jego stan ostatnio się pogorszył, były dosyć spore szanse, że może nawet umrzeć. Gdy Rebecca go przebadała, spojrzała jeszcze raz na jego twarz i wyszła z pomieszczenia. Chciała jak najszybciej się położyć. Gdy mijała pokój Szóstego, zatrzymała się, słysząc jakieś ciche trzaski. Zapukała do drzwi, usłyszała w odpowiedzi ciche "proszę", więc weszła do środka. Tam Szósty grzebał w jednej ze swoich szafek.

-Co Ty robisz? -zapytała ciekawsko.

-Nie mogę zasnąć, to trochę sprzątam, a co? -nawet na nią nie spojrzał. Układał coś na półce.

-Czy... mogłabym spać dzisiaj z Tobą? -Zmieniła trochę temat. Podeszła bliżej i ukucnęła tuż obok niego. On odłożył właśnie ostatni przedmiot. Spojrzał na nią.

-Oczywiście, że możesz. Żaden problem. -pocałował ją w policzek. Kobieta ucieszyła się, i objęła rękoma jego szyję.

-Dalej martwisz się o Rexa? -spytała, zdejmując mu ciemne okulary i spoglądając w oczy.

-Trochę, ale już stanowczo mniej. Próbuję wmawiać sobie, że po raz kolejny wymknął się na jakiś czas. -zażartował, jednak część jego wypowiedzi była jak najbardziej poważna. Pocałował namiętnie Rebeccę, po czym oboje wstali z podłogi. -rozgość się, czuj się jak u siebie. -prawie niezauważalnie się do niej uśmiechnął. Kobieta rozebrała się do bielizny. Ubrania ładnie poskładała i odłożyła na szafkę. Mężczyzna tak samo. Położyli się obok siebie. Szósty okrył ją kołdrą i objął. Ona czuła się w jego ramionach tak bezpiecznie, jak jeszcze nigdy w życiu. Była szczęśliwa, gdy ją przytulał. Czuła się wtedy taka kochana i ważna dla niego.

-Dobranoc. -mruknęła cicho, uśmiechnęła się i chwilę po tym zasnęła. Szósty jednak leżał jeszcze przytulając ją przez dłuższy czas, mimo wszystko ciągle myślał o Rexie. Miał ochotę natychmiast ruszyć w stronę miasta i przeszukać każdy, chociażby najmniejszy kącik. Coś go jednak powstrzymywało. Bał się o niego, ale ciągle powstrzymywał się od poszukiwań, mówiąc, że na pewno niedługo wróci. Coś jednak nie pasowało, chłopak przecież zawsze wracał przed dwudziestą. Tym razem spóźniał się już około dwóch i pół godziny.

Po dość długim czasie rozmyślania, mężczyzna w końcu zasnął.

* * *

W czasie, gdy Pani Doktor i Szósty spokojnie wypoczywali, różowowłosa kobieta przechadzała się po korytarzach budynku. Całkiem niedawno wyszła dopiero ze skrzydła szpitalnego, gdzie leżał Caesar. Trafiła po krótkim czasie do laboratorium swojego chłopaka. Tam ciągle panował okropny bałagan. Jak widać, nikt nawet się nie pofatygował, aby w ogóle tutaj zajrzeć, i to przez kilka tygodni. Na podłodze wciąż widniały krwawe kałuże oraz mnóstwo porozwalanych i zepsutych przedmiotów. Rozglądnęła się trochę po pomieszczeniu i zaczęła po chwili sprzątać. Nie wiedziała, gdzie co powinno być, ale mimo tego chociaż próbowała.

Dzisiejszy rozdział jest krótszy od poprzednich, ale to głównie przez to, że miałam ciężki tydzień, i mało czasu na pisanie. Postaram się unikać takich sytuacji, ale nic nie obiecuję. Mam już teraz ostatnie terminy do poprawy niektórych ocen, a poza tym pozostają jeszcze obowiązki domowe ! No cóż, to chyba byłoby na tyle, na razie się żegnam. Na razie ! : *


Zapraszam do subskrypcji !