Rozdział 3

Przez całą noc nawet nie zmrużyłem oka, co jakiś czas spoglądałem na wisiorek leżący na szafce obok. Wcześnie rano usłyszałem jak ktoś puka do drzwi, wiedziałem że zaraz się o coś uczepi. Niechętnie wstałem, zacząłem się ubierać, ignorując pukanie. W końcu podszedłem leniwie do drzwi, i otworzyłem.

-Czego? -zapytałem ponuro, widząc przed drzwiami Rebeccę.

-Może by tak troszkę grzeczniej? Za jakieś pięć minut masz trening, i Biały kazał ci o tym przypomnieć.

-Po co?

-Żebyś znów się nie spóźnił.

-Wiecznie będziecie mięli do mnie o tą jedną sprawę pretensje?

-Jeśli się nie poprawisz... to tak.

-Zaraz, zaraz.... jak to, jeśli się nie poprawię?

-Kiedyś byłeś inny... przestrzegałeś zasad, nie spóźniałeś się, i o wiele grzeczniej się zachowywałeś.

-Przestańcie mi wmawiać że niby się zmieniłem.

-Bo to prawda Szósty... nie chcę się z tobą kłócić, ale mógłbyś sobie to przemyśleć.

Rebecca odeszła. Była dzisiaj jakaś spokojna, co bardzo mnie zdziwiło, już nie krzyczała na mnie, i nie usiłowała zabić mnie wzrokiem. Cofnąłem się jeszcze tylko po miecze, i szybko ruszyłem do sali treningowej. Myślałem że oberwę, bo byłem zmęczony po nieprzespanej nocy, i nie wiedziałem, jaka będzie reakcja Białego, i Holy, gdy zobaczą że tak źle mi idzie. Pomyślałem że na pewno dostanę kolejny opierdol, i to znów za byle co. Włączyłem wszystko, wiedziałem że Rebecca obserwowała, zresztą jak zawsze podczas moich treningów. Do połowy sali szło mi dobrze, a później cóż... skończyło się, gdy oberwałem od tyłu w łeb. Upadłem na ziemię, i nawet już więcej nie drgnąłem. Usłyszałem, że ktoś biegnie w moją stronę, kątem oka zobaczyłem Rebeccę wbiegającą do sali treningowej, zamknąłem oczy, ona ukucnęła przy mnie.

-Szósty... co ci jest?

Nie odezwałem się, ani nie drgnąłem. Po chwili poczułem usta Rebecci przy swoich, uśmiechnąłem się, i otworzyłem oczy. Gdy ona to zobaczyła, natychmiast się poderwała, i zdzieliła mnie w twarz.

-Auu... za co?

-Nie strasz mnie tak! Myślałam, że coś ci się stało idioto!!

Rebecca ze łzami w oczach wybiegła z sali. Ja wstałem, podniosłem miecze, stałem jeszcze chwilę w tym samym miejscu. Po krótkim czasie jednak także wyszedłem, i od razu ruszyłem do swojego pokoju. Lubiłem tam siedzieć, nikt mi nie przeszkadzał.... no... prawie nikt. Ale przynajmniej tam nie było tej zarozumiałej panienki. Tam od razu opadłem na łóżko, rozejrzałem się powoli, zobaczyłem, że na szafce nie ma tego złotego naszyjnika. Poderwałem się, i zacząłem go szukać. Wywaliłem wszystko z szafek na podłogę, ale go nie znalazłem.

-No przecież nie mógł sobie tak po prostu gdzieś pójść! -powiedziałem sam do siebie. Sprawdziłem jeszcze pod łóżkiem, ale tam również go nie było, po jakimś czasie zrezygnowany padłem z powrotem na łóżko.

-Świetnie... najpierw znajduję w szafce jakiś naszyjnik, którego nigdy wcześniej na oczy nie widziałem... A teraz on sobie tak po prostu znika. Zapowiada się na udany dzień, nie ma co...

Oczy same mi się zamykały, i po chwili zasnąłem.

Jakiś czas później zbudził mnie głośny alarm. W tym momencie spadłem z łóżka. Westchnąłem cicho, podniosłem się z ziemi, i podbiegłem do drzwi, przez ten cały bałagan, który zrobiłem wcześniej. Pobiegłem do laboratorium. Tam Rebecca wpatrywała się w ekran.

-O co chodzi? -zapytałem obojętnie.

-Jakaś panienka z różowymi włosami demoluje miasto, i zabija wszystkich, których napotka na drodze.

-Świetnie... ten dzień od rana zapowiadał się wprost cudnie. A Rex gdzie?

-Tym razem musisz polecieć sam, Rex źle się czuje... i musi odpoczywać.

-Taa... ale się cieszę.

-Nie poradzisz sobie sam z dziewczyną?

-Nie znasz tej dziewczyny skoro tak mówisz.

-Nie gadaj, tylko natychmiast tam leć! Nie ma czasu.

Leniwie wyszedłem z laboratorium, dotarłem szybko do centrum miasta. Zobaczyłem tę dziewczynę, stojącą na środku drogi tyłem do mnie.

-Piąta co ci jest? Nudzi ci się?

-No można tak powiedzieć... witaj Szósty... stęskniłam się.

-No widzisz, ja nie za bardzo, więc skończmy to szybko, ja cię załatwię, później zgarnie cię policja, a ja wrócę do Providence, i w końcu się wyśpię.

-Jesteś zbyt pewny siebie... nie zapominaj, że jestem lepsza od ciebie.

-Pomarzyć zawsze sobie możesz, nie bronię ci.

-Przyszliśmy tu pogadać, czy raczej masz zamiar walczyć?

-Zależy...

-Oj przestań w końcu gadać!

Piąta ruszyła w moją stronę i kopnęła mnie w brzuch. Nie zdążyłem nawet wykonać uniku, jęknąłem bardzo cicho z bólu i natychmiast padłem na kolana , ona stała przede mną.

-Nie musisz się przede mną kłaniać Szósty.

-I nie mam zamiaru.

-Myślałam, że stać się na więcej... a ty padasz od razu na ziemię.

-Ten dzień nie jest dla mnie zbyt udany.

-A może po prostu tracisz formę kotuś?

-Chciałabyś.

-Możeee... ale to nieistotne, podnoś się i walcz dalej, bo zrobiło się strasznie nudno.

Podniosłem się powoli z ziemi, i spojrzałem na nią gniewnym wzrokiem, ona tylko złośliwie się uśmiechnęła i cofnęła kilka kroków.

-No dalej kotuś, pokaż co potrafisz.

-Dobrze to wiesz.

-Ostatnio się trochę zmieniłeś... jesteś jakiś dziwny.

-No kurwa, nawet ty mi to mówisz?! Ludzie wcale się nie zmieniłem, kiedy to w końcu do was dotrze?!

-Ojeej, zdenerwowałeś się? A może teraz w końcu zaczniesz walczyć.

-Chętnie... jeśli to się wiąże z urwaniem ci tego durnego, różowego łba.

Usłyszałem jej lekceważący śmiech, zawsze mnie denerwowała, ale teraz to przegięcie. Wyjąłem miecze, i podbiegłem do niej rozcinając jej lekko skórę na prawym ramieniu, i lewym biodrze. Ona odskoczyła szybko, ale i tak zaczęła krwawić.

-Na reszcie coś się dzieje... a już bałam się o ciebie.

-Wkurwiasz mnie, i to bardzo.

-No cóż... taka moja natura, a ty jesteś słodziutki kiedy się denerwujesz.

-Przesadziłaś.

Chciałem ją jeszcze trochę pociąć, ale złapała mnie za nadgarstek, i wytrąciła z ręki miecz, to samo z drugą. Kopnęła mnie w twarz, i rzuciła na ziemię.

-Jednak się zawiodłam... nie walczysz tak dobrze jak kiedyś... sory, ale ja już znikam.

Widziałem kątem oka, leżąc na ziemi jak Piąta znika między budynkami. Nie sądziłem że pójdzie mi aż tak źle. Zobaczyłem nad sobą bastion, już wiedziałem że będę miał przejebane.

No dobra, tych co się w ogóle interesują tym nędznym blogiem zaśmiecającym tylko blogspota,  prepraszam że notka jest krótka, ale niestety pewne osoby (Nie pokazuję palcem ) Mnie poganiały... i chciały zabić, i zgwałcić XD. Więc napisałam takie krótkie cuuuuś, mam nadzieję, że nie jest najgorzej, i liczę na to, że się wam chociaż w minimalnym stopniu spodoba... upchnęłam różową królewnę, i jakąś walkę, bo inaczej Meia by mnie zamorrrrdowała... ale cóż... mówi się trudno. To tak właściwie pozdro i DD dla Meii, (tej która groziła mi zamordowaniem XD ) Patrycji, (za to, że w ogóle to gówno czyta, i że mnie tak "motywowała" do  napisania tej notki ) Stelli, i Izy (za to że są ze mną ;D xd ) i dzisiejszy bonusik to Kimiko!! (JEEEE tłum szaleje!!! xddd ) Więc nie zanudzam was już dłużej, i wszystkich podziwiam za to, że w ogóle jakimś dziwaaaacznyym cudem dotrwali do końca. Więc żegnajcie, do zobaczenia niebawem, i papa.