Prolog

W mieście było spokojnie, żadnych ataków, co wcale nikogo nie martwiło, w Providence mieli czas na inne rzeczy, niektórzy mogli odpocząć, a inni i tak ciężko pracowali. Rebecca od wczesnego ranka siedziała w laboratorium i wykonywała jak codziennie swoją robotę. Nie każdy miał tak źle, nie było od pewnego czasu ani jednego alarmu, Szósty jeszcze spał, w zasadzie nie miał nic do pracy, więc mógł odpocząć dłużej. W końcu obudził się, od razu wstał z łóżka, przebrał się, i wyszedł z pokoju, skierował się natychmiast do laboratorium, zobaczył Rebeccę kręcącą się tam i z powrotem, miała naprawdę dużo pracy. Szósty podszedł do niej.

-O, no proszę, w końcu wstał najpracowitszy człowiek świata. -mruknęła cicho pod nosem.

-Taak... też się cieszę, że cię widzę. -odpowiedział ironicznie.

-Jeżeli przyszedłeś tu tylko po to, aby mi przeszkadzać, to daruj sobie, mam dużo pracy. A jeśli chcesz się naprawdę do czegoś przydać, lepiej idź po Rexa, od dziesięciu minut na niego czekam, spóźnił się już na badania. -Rebecca nie dała mu w ogóle dojść do słowa.

-Ale... -spróbował się odezwać.

-Idź, jeśli nie ma go w pokoju to pewnie trenuje... no już. -pogoniła go ruchem dłoni.

Więcej się nie odezwał, tylko wyszedł z laboratorium, skierował się do pokoju Rexa, po drodze mijał jednak salę treningową, usłyszał tam jego głos, wszedł do środka, oparł się o ścianę i na razie tylko obserwował. Rexowi szło nieźle, ale nie można powiedzieć, że doskonale. Gdy skończył, podszedł do Szóstego, ten odezwał się pierwszy:

-Rebecca kazała mi cię znaleźć, spóźniłeś się na badania, leć teraz szybko do laboratorium. -przedstawił szybko to, co miał przekazać. Rex cicho westchnął.

-Nienawidzę tych wszystkich badań, kiedy w końcu ona mi odpuści? -zapytał, patrząc na opiekuna.

-O to nie pytaj mnie, tylko ją. -mężczyzna kiwnął lekko głową w stronę korytarza, prowadzącego do laboratorium Dr. Holiday.

Rex zrezygnowany wyszedł z sali, i tam poszedł. Szósty chwilę jeszcze postał, postanowił po chwili, że sam potrenuje, nie zaszkodzi mu to. Szło mu bardzo dobrze, szybkimi ruchami omijał przeszkody, i czasami przecinał je ostrymi mieczami, jeśli była taka konieczność. Gdy skończył był trochę poobijany, nawet jemu nie wychodzi to doskonale. Miał kilka siniaków, i nieźle oberwał w głowę. Poszedł do laboratorium, Rexa już tam nie było, Holi skończyła badania nad nim, nie trwały one długo. Szósty szedł z lekko spuszczoną głową, nie chciał aby, Rebeka zauważyła ranę na głowie, od razu zaczęłaby się czepiać.

-Hej Szósty, jak trening? -zapytała z lekkim uśmiechem.

-Dobrze. -ze spuszczoną głową oparł się o jedną ze ścian.

-Podnieś głowę, wiem że oberwałeś. -stwierdziła z cichym westchnięciem.

-Wcale nie, przewidziało ci się. -próbował się wymigać.

-Szósty... masz pojęcie, że widziałam przez kamery każdy Twój krok na treningu? -tymi słowami wygrała tę drobną sprzeczkę.

On westchnął i podniósł głowę, Rebecca zobaczyła, że miał z boku rozciętą skórę a z niewielkiej rany spływał wąski strumyczek krwi.

Holiday zaczęła opatrywać mu ranę, nie była z tego powodu zbyt zadowolona.

-Czemu ty na siebie nie uważasz?! -krzyknęła po krótkiej chwili.

-Przestań, to tylko jedna rana, nie panikuj.-usiłował ją uspokoić.

-Nie chodzi o jedną ranę, ty nigdy nie potrafisz o siebie zadbać, zawsze coś Ci się stanie! -ciągle się czepiała.

-Możesz się tak nie wydzierać? A poza tym, to co Ci tak na tym zależy? -zapytał ciekawsko z lekkim, prawie niezauważalnym uśmiechem.

Rebecca skończyła akurat opatrywać jego ranę, po tych słowach natychmiast zamilkła i podeszła z powrotem do głównego komputera.

-Może odpowiesz? -Szósty wstał i podszedł do niej. Oczekiwał natychmiastowej odpowiedzi. Wyraz twarzy Rebecci nie wyglądał na zbyt radosny, i chętny do tej rozmowy.

-Odpowiesz, czy nie? -mężczyzna nie odpuszczał.

-Nie muszę Ci na nic opowiadać. -uparła się.

-Teraz zaczniesz kłócić się jak mała dziewczynka? -zapytał patrząc na krzątającą się po laboratorium Rebeccę, szedł krok w krok za nią. Nie wiedział, że jednak trochę teraz przesadził. Rebecca wyszła bez słowa z laboratorium, On poszedł oczywiście za nią, nie miał zamiaru się poddać. Holi szła przed siebie, a on tuż za nią, po chwili złapał ją za ramie.

-Puść mnie! -krzyknęła zdenerwowana.

-Rebecco, najpierw odpowiedz. Nie miał zamiaru w najbliższym czasie jej odpuścić.

-A co ci tak zależy na tej odpowiedzi?! -zapytała, odwracając się w jego stronę.

-A co ci tak zależy na mnie?! -odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Idioto, czy ty jesteś ślepy?! Zależy mi na tobie, bo cię kocham!! -krzyknęła bardzo głośno, co wzbudziło zaciekawienie niektórych agentów przechodzących obok. Szósty nagle zamilkł, zamurowało go... nie wierzył, że Ona to powiedziała. Rebecca miała już łzy w oczach, więcej się nie odezwała, szybkim krokiem poszła gdzieś przed siebie, już nawet nie zwracając uwagi na mężczyznę ciągle stojącego w tym samym miejscu.

Tak, tu znowu wariatka Insanis, a to jest nowy, tak samo głupi blog. Chociaż nie uważam tego o to prologu za najlepszego na świecie, ale myślę też, że nie jest najgorszy. Ogółem jest to blog podobny do tego którego prowadzę razem z Izą, tylko że tu będę pisała sama. No, chyba nic więcej już do powiedzenia nie mam. Jedynie chyba to, że dziękuję samej Izie, Stelli, i Meii. Oczywiście dedykacje dla nich, naprawdę mi pomogły, i wiem że to nie był ten ostatni raz, kiedy mogę liczyć na ich pomoc, więc trzymajcie się, bye ;)