Rozdział 18

Po kilku tygodniach budynek Providence został doprowadzony do odpowiedniego stanu. Wszyscy jednak zachowali czujność i gotowość. Nikt nie wierzył, że to się już skończyło. Już wszyscy wiedzieli o śmierci Białego, jednak nikt nie przejął się chociaż w połowie tak bardzo, jak jego najlepszy przyjaciel. Szósty chciał, aby ciało z szacunkiem zostało pochowane. Musiał zorganizować wszystko sam, jeśli nie On, nikt by tego nie zrobił.

Przez ten długi czas atmosfera w Providence była bardzo napięta. Szósty myślał o pogrzebie przyjaciela, to znów o zdrowiu ukochanej, która cały czas wymykała się, aby pracować. Rex usiłował zwrócić na siebie czyjąś uwagę, a najbardziej właśnie swojego opiekuna, jednak bezskutecznie. Jego brat nadal leżał nieprzytomny. Obwiniał o to Piątą, sądził, że gdyby nie Ona, to nigdy by się nie zdarzyło. Znienawidził ją po prostu. Nie wyobrażał sobie teraz jej i swojego brata jako pary. Nie potrafił tego przyjąć. Za wszelką cenę chciał ich rozdzielić, był to cel, który teraz obowiązkowo chciał osiągnąć. Skłócić Caesara i Piątą, to było jedyne, czego teraz chciał.

Leżał obecnie w pokoju, smutny i zmęczony po ciężkich dniach. Nie dość, że było ostatnio bardzo dużo pracy, to jeszcze dołowała go jedna sprawa. Chciał się jakoś odstresować. Założył słuchawki na uszy i włączył muzykę. Przesłuchał kilka piosenek, myślał, że dzięki temu się odpręży i uspokoi, jednak to tylko pogorszyło sprawę, bardziej się nakręcił. Po krótkiej chwili rzucił słuchawkami i MP3 na drugi koniec pokoju. Odwrócił się twarzą do ściany, zamyślając się głęboko. Był sam w pokoju, więc przynajmniej panowała tu cisza. Nie wytrzymał tak długo, co chwilę przekręcał się na boki. W końcu podniósł się, usiadł na skraju łóżka i wyjął z kieszeni telefon. Wybrał numer Noah i zadzwonił do niego. Nie odbierał. Nastolatkowi udało się dodzwonić dopiero po czterech próbach.

-Dlaczego nie odbierałeś? Co się z Tobą dzieje?! -wyraźnie zdenerwowany, nie mógł już się opanować, wszystko na około go irytowało.  

-Uspokój się, byłem zajęty. O co chodzi? -zapytał obojętnie.

-Jestem zdenerwowany i jednocześnie załamany. Możemy się gdzieś spotkać, na przykład... na boisku, jak zawsze? -wyjaśnił wszystko, po czym zadał pytanie z wielką nadzieją na pozytywną odpowiedź.

-Jasne, znajdę trochę czasu. Już wychodzę. Na razie. -stwierdził już z większą chęcią na rozmowę i się rozłączył. Rex z powrotem schował telefon, wyszedł z pokoju i skierował się w stronę hangaru. Tam stworzył swoje mechaniczne skrzydła i wyleciał z bazy. Ruszył szybko w stronę miejsca spotkania z kolegą. Gdy tam dotarł, Noah czekał już, siedząc na ławce. Rex podszedł do niego i uśmiechnął się.

-Jak dobrze, że przynajmniej z Tobą mogę zwyczajnie porozmawiać. -stwierdził dość smutno, mimo uśmiechu na twarzy.

-Co się znowu dzieje? -zapytał ciekawsko, rzucając w stronę Rexa piłkę do koszykówki. On szybko ją złapał.

-W Providence dzieje się coś dziwnego. Istna masakra. Jakieś wilkopodobne stwory demolują pół bazy i zabijają Białego. -przedstawił sytuację zdenerwowanym głosem.

-Że co? Wilkopodobne stwory? Biały nie żyje? Co tam się działo? -wyraźnie zdziwiony wszystkim, co mówił Rex.

-Nieważne. Kiedy indziej opowiem szczegóły. Wszyscy mnie tam teraz mają gdzieś, a jakby tego było mało, mój braciszek znalazł sobie panienkę. -rzucił po tym piłkę w stronę kosza, jednak upadła jakieś trzy metry obok. Chłopak westchnął cicho.

-Ej, to chyba dobrze, że Caesar znalazł dziewczynę, prawda? -ciągle widoczne na jego twarzy było zdziwienie. Nie rozumiał do końca, o co chodzi.

-Tylko że ta panienka to Piąta! -krzyknął spoglądając na niego.

-I co w związku z tym? Co z nią niby jest nie tak? -w dalszym ciągu nie widział w tym problemu.

-No bo to... to Piąta!! -On z kolei nie rozumiał, dlaczego Noah nie widzi w tym nic negatywnego.

-Za bardzo przesadzasz. Powinieneś cieszyć się z tego, że kogoś ma i jest szczęśliwy. -blondwłosy chłopak wstał i ruszył przed siebie. Podniósł piłkę z ziemi i sam rzucił do kosza. Trafił idealnie. Znów poszedł po piłkę, podniósł ją i rzucił Rexowi.

-Co z tego, że ma kogoś? Ona go zniszczy, zobaczysz. Długo z nią nie wytrzyma. -chwycił piłkę, jednak poczekał z jej ponownym rzuceniem. Zaczął odbijać nią o ziemię.

-Wytrzyma, jeśli serio coś do niej czuje, dadzą radę, jeśli nie, zrozumieją to szybko i zerwą. -przyznał cicho. Było to proste i logiczne.

-Tak, wiem, ale wolałbym raczej, żeby im za bardzo nie wyszło. Może trochę pomogę im zrozumieć, że do siebie nie pasują? -zastanowił się chwilę, spojrzał na Noah i szeroko się uśmiechnął.

-Dlaczego mam wrażenie, że nic dobrego z tego nie wyniknie? -skrzyżował ręce przy klatce piersiowej.

-Nie bądź takim pesymistą, wszystko pójdzie świetnie, Ona odejdzie, a ja odzyskam brata. -stwierdził spokojnie, jakby nie było w tym niczego złego.

-A dlaczego tak jej nie lubisz? Co takiego Ci zrobiła? -zapytał zniecierpliwiony i poirytowany.

-Po prostu nie przepadam za nią i tyle. Jest denerwująca i zabrała mi mojego brata. -wyraźnie podkreślił słowo "mojego".

-Przecież nie robi nic złego, może go naprawdę kocha? Nie możesz zabronić jej być szczęśliwą. -usiłował przemówić mu do rozsądku, ale to nie było takie proste. Rex był uparty, zwłaszcza w takich sytuacjach.

-Nie mogę, ale mogę spróbować zrobić tak, żeby nie czuli się razem szczęśliwi. -przyznał ze złośliwym uśmiechem.

-Wciąż nie rozumiem. Z tego co wiem, to przecież niedawno uratowałeś jej życie, prawda? -spytał podejrzliwie. Rex westchnął.

-Muszę przestać w końcu wszystko Ci opowiadać. Nieważne. Nie pozwolę na to, żeby Caesar zmarnował sobie życie z tą debilką. -spoważniał. Uśmiech opuścił jego twarz, teraz zagościła na niej wściekłość i wyraźna chęć zniszczenia tego szczęścia, które ponoć panowało między jego bratem, a Piątą.

-Dobra, nie będę Cię już powstrzymywał, bo i tak nic nie zdziałam. Tylko żebyś później nie wyżalał mi się, że tylko pogorszyłeś sprawę, jasne? -postawił ten warunek całkiem poważnie.

-Okej, okej... nie będę się wyżalał, bo wszystko pójdzie świetnie. Nie będę miał powodów do smutku, tylko bardziej do szczęścia. -był bardzo pewny siebie. Rzucił piłkę do kosza, ale zamiast trafić prosto do niego, piłka prawie uderzyła w głowę Noah. -Sorki.

-Ok. Nic się nie stało. To tyle, co miałeś do obgadania? -zapytał już spokojniej, podnosząc piłkę.

-A co? Spieszysz się gdzieś? -był wyraźnie trochę zdziwiony, przecież niedawno dopiero tu przyszedł.

-Mam trochę nauki, niedługo piszę testy. Wiesz przecież, że za dwa miesiące koniec roku szkolnego. Muszę brać się ostro za oceny. -wyjaśnił wszystko.

-Ach, no tak. Dzięki, że znalazłeś dla mnie chociaż chwilę, spotkamy się jeszcze niedługo? -zapytał z nadzieją.

-Możliwe, jak się wyrobię i znajdę wolną chwilę, dam znać. -podszedł do bramy wyjściowej z boiska.

-Spoko, to na razie... -było mu trochę smutno, że Noah nie ma dla niego czasu, ale wiedział, że ma teraz wiele innych rzeczy do roboty. Gdy kolega się oddalił. Rex znów stworzył skrzydła i odleciał. Chciał wrócić do bazy, ale stało się coś dziwnego, jego skrzydła się nagle rozpadły, a on spadł z na szczęście niewielkiej wysokości na ziemię. Był lekko poobijany. Spróbował znów je wygenerować, ale nie dał rady, rozpadały się przy każdej próbie. Nie rozumiał, o co chodzi. Chciał już połączyć się z Szóstym i poprosić o pomoc, jednak tego nie zrobił. Pomyślał, że zacznie się czepiać, będzie miał pretensje o wychodzenie na miasto bez pytania, i tak dalej. Nie wiedział co ma robić, panowały nim różnego rodzaju emocje. Złość, smutek i strach. Postanowił, że przeczeka chwilę i spróbuje później.

Ostatnio coś mnie naszło, dlatego rozdział jest cały o Rexie, jednak to wcale nie oznacza, że zmienia się cała historia. Głównym bohaterem ciągle jest ten, kto był nim od samego początku. Mam nadzieję, że nie wyszło najgorzej i wszystkim się spodobało. Pozdrawiam i dedykacja dla Stelli, Olci i Circe ;)))